Sen ol hayatımda,ben kendim olurum..

Zorundalıklar vardır ya hani,zorundaymışız gibi algılayıp yaptıklarımız. Mesela biri doğum yapmış,mesaj çekilmez ya da farklı bir sürpriz düşünülmez,önce aranır. Aramak zorundayızdır! Öyle düşünürüz. Yanında birileri varsa,onlara gülümsemek zorundasındır. Mutsuz olma lüksün yok,canını bir şeye sıkma lüksün yok. Hüzünlü de olsan,ağlayacak gibi de olsan,o kişilere gülümsemek zorundaymışım gibi hissedersin. İşte o anları kastediyorum. Ben böyle zamanlarda sıkılır,daralır,yine canımın istediğini yapardım. Biri doğum yaptıysa,eğer içimden gelmemişse,onu aramazdım. İçimden gelen,onu gidip görmekse,gider görürdüm. Ağlayacak gibi olduğumda "Ben odamdayım,siz takılın" der,yalnız kalır,sonra sabaha kadar ağlarım. Beni tanıyan bilirdi, "Bu kızın yüzü naylon değil". O yüzden belki de sevilirdim. Sahte davranmadığım için. Yapmacıktan değil de,içimden geldiği gibi davrandığım için...

Sen işte,tam da böyle zamanlarda,böyle hani bir şeylerden kaçtığım sırada karşıma çıkan en güzel şeysin. Sen bakarsın,ben kendim olurum. Senin sesini duyar,içi dışı bir olurum. Sen ol hayatımda,ben kendim olurum. Benim ben olmamı sağlayan en faydalı yürüyüş sensin... 'Mutlu ettin beni ya, bi an dedim bu bana aşık mı oldu yoksa...